نقد فیلم لونه زنبور
فیلم لونه زنبور
کارگردان : برزو نیک نژاد
تهیه کننده : سعید خانی
نویسنده : محسن کیایی
بازیگران : محسن کیایی ، پژمان جمشیدی ، هومن برق نورد ، بهاره کیان افشار ، پیام احمدی نیا ، رعنا آزادی ور ، فرید سجاد حسینی ،
موسیقی متن : احسان بیرقدار
فیلمبردار : روزبه رایگا
تدوینگر : نیما جعفری جوزانی
توزیع کننده : خانه فیلم
تاریخ انتشار : 23 اسفند 1396
مدت زمان فیلم : 80 دقیقه
کشور سازنده : ایران
فروش گیشه : 9145892000 تومان
فیلم لونه زنبور یکی از فیلم های کمدی موفقی بود که به واسطه ی بازی چند بازیگر محبوب مانند محسن کیایی (در نقش اصلی) که بعد از بازی در فیلم بارکد توانست محبوبیت خاصی را به دست آورد، در کنار بازی پژمان جمشیدی که در زمینۀ بازیگری بسیار به دل مخاطب نشست، توانست در گیشه فروش خوبی را به دست آورد.
از ابتدا فیلم را با یک جمله ی کلیدی تعریف کرده اند: "تا حالا از فاصله ی کم دست چپ زن پادشاه رو دیدی؟"
این فیلم در اصل اقتباس گرفته از یک فیلم هندی است که یک نمونه ی آمریکایی نیز دارد ولی سعی شده است در این متن بدون توجه به دو نمونه ی دیگر، فیلم را مورد نقد و بررسی قرار دهیم.
این فیلم یکی از فیلم های کمدی این چند سال اخیر است که دارای اتفاقاتی سرگرم کننده، و بدون ادعا و تا حدی با ریتم خاص و خوب خودش است، این یعنی شما نباید انتظار یک اثر هنری ممتاز را داشته باشید ولی به هرحال فیلمی است که با دیدن آن کمی میخندید (انتخاب آنچنان بدی نیست).
لونه زنبور از آن دسته فیلم هایی نیست که در طول تماشای آن مجسمه وار بنشینید و در آخر زیر لب با خود بگویید "خوب که چی؟" و در عین حال از آن فیلم هایی نیست که با دیدن آن از خنده روده بر شوید! زیرا با اتفاق های زیاد و جالب، داستان دارای یک افت و خیز خوب است و حتی اگر در بعضی قسمت ها شما را به خنده نیندازد، از ریتم خود نیز خارج نمیشود.
داستان این فیلم به داستان دو دزد جوان میپردازه که به طور اتفاقی با یک گنج رو به رو میشوند. این دو جوان یعنی صابر (پژمان جمشیدی) و مرتضی (محسن کیایی) که پسرخاله هم هستند، با گرفتن یک جعبه از پدر صابر با بازی فرید سجادی (که این جعبه را از مهتاب با بازی رعنا آزادی ور دزدیده است) برایشان اتفاق های مختلف و دردسر سازی می افتد، و برای محافظت از آن جعبه به اجبار آن را در یک ساختمان نیمه کار دفن میکنند. مهتاب با کمک برادرش پدر صابر را میکشند و صابر برای خاکسپاری پدرش با پسرخاله اش به روستا می روند و بعد از ده روز برای برداشتن جعبه برمیگردند؛ اما حالا آن ساختمان نیمه کاره به کلانتری تبدیل شده و همین اتفاق باعث میشود وارد یک داستان پر دردسر بشوند تا بتوانند آن جعبه را از کلانتری خارج کنند. همزمان نیز مهتاب نیز به دنبال جعبه میگردد و....
مثل همیشه در فیلم های کیایی، شخصیت ها دارای ویژگی های خوب و جالبی هستند که باعث جذابیت فیلم میشوند؛ مانند ضعیف بودن چشم پژمان یا حساسیت های شخصیت محسن کیایی.
در این روزگاری که سینمای ایران از شعارگونه بودن و روشن فکری بیش از حد فیلم هایش در رنجش است، این فیلم توانسته است از این موضوع در امان باشد، البته فقط تا حدی! البته شعار و نصیحت و انتقاد باز هم در فیلم وجود دارد اما تماشاچی را دلزده نمیکند.
برزو نیک نژاد یعنی کارگردان این مجموعه، بیشتر به عنوان یک فیلمساز فعالیت داشته و کارگردانی فیلم و سریال هایی مانند "زاپاس" و "پنچری" را نیز در کارنامه هنری خود دارد. نیک نژاد توانسته است وضعیت اجتماعی و ناهنجاری ها را به خوبی نشان دهد و از تندرو بودن و تعصب های بیجا دوری کند. در اصل تنها هدف این فیلم فقط و فقط خنداندن و سرگرم کردن تماشاچی است و ادعای دیگری ندارد. سر و کله زدن قهرمان های این داستان با ماجراهای گوناگون و اتفاقات پشت سر هم توانسته است ریتم خوبی را برای فیلم رقم بزند.
